Bu soruyu görür görmez aklıma gelen ve hatırladığım ilk anımı anlatmak istiyorum. Ben küçükken para saymayı dahi bilmediğim zamanlarda para biriktirmeye bayılıyordum. Para saymayı bilmediğim için paramın artıp artmadığını kumbaramın ağırlığından anlayabiliyorum ve ne yapsan kumbaram ağırlaşmıyor ve ayrıca kumbarama bir sürü kağıt para atmama rağmen kağıt paralarım da ortadan kayboluyordu. O zamanlar da halam, amcam, babaannem ve dedemlerle hep beraber yaşıyor sayılırdık. Ben de artık en sonunda paramı birinin aldığını anladım. O an ne düşündüğümü bilmiyorum ama kumbaradaki bir tane kağıt paramı pastel boyam ile boyadım. Sonra o gece bütün ev halkı evde oturuyoruz hatta misafirlerimizde var. Amcam geldi ertesi gün okula gitmek için dedemden para istedi. Dedem de klasik bir baba olarak daha yeni para verdim falan diye kızınca o da bir gaflet anı ile cüzdanını açıp parası olmadığını kanıtlamaya çalışıyordu. Ben de tam o sırada boyalı paramı gördüm. Tabi yıktım ortalığı sen benimm boyalı paramı çaldıın diye :)) O günden sonra amcam çok uzun bir süre dedemden harçlık alamamıştı 🙂